Door: Jolanda Spronck
Een paar speleo’s, die echt geen zin hadden in een traditioneel kerstdiner, besloten de kerst volledig onder de grond te gaan doorbrengen in de mergelgroeve van Savonnieres en Perthois. Veel mensen kregen we niet mee, dus het groepje bleef beperkt of misschien is select een mooier woord. Harold van Ingen, Arend Theunissen, Frans Kampkes met vriendin Saranne, Peter Goossens en Jolanda Spronck en natuurlijk Lenka, pakten hun spullen bij mekaar. Tom Cox zou meegaan maar werd plots geveld door een hevige griep. Hij had wel nog inkopen gedaan voor de groep, waarvoor onze dank! Het selecte groepje werd op het laatste moment nog vergezeld door Rodolphe Garcimore, een fransman die Peter en Jolanda een week ervoor hadden leren kennen in een groeve en die daar in een speleopak rondliep.
De link was snel gelegd en hij bleek wel interesse te hebben in iets meer speleo-achtigs. Leuk detail was dat hij dus Fransman is, helaas doof, wel Frans kan liplezen (leuk in een donkere groeve) en gelukkig ook Engels kan lezen en schrijven. Het zou een uitdaging worden om met hem te grotten, des te meer omdat hij nog niet echt veel ervaring zou hebbben! Er ging een notitieboekje mee voor het geval het Frans niet zou lukken, Engels ligt de meesten van ons toch wat beter.
.
Het begon goed, terwijl Peter, Jolanda, Frans en Saranne al op vrijdagmiddag aanreden en het kamp gingen inrichten, zouden Arend, Harold en Rodolphe later arriveren. Dit werd inderdaad later omdat de auto van Arend onderweg kuren kreeg en hij met een kapotte drukgroep nog maar net de groeve kon bereiken. Die eerste avond werden de plannen dus al een beetje omgegooid want er moest iets geregeld worden voor dat auto-probleem, een vervangende auto en afslepen van de kapotte.
Arend besteedde dus het grootste gedeelte van het weekend aan naar buiten lopen, bellen en sms-en met de ANWB, op enig moment geholpen door Harold die effetjes genoeg had van de langzame voortgang aan de andere kant van de telefoon. Het notitieboekje vermeldt: “now that you have no car to go home, we have decided to come back next week and join you here again for new years eve. We will bring new beer and food. There will be enough food left for the 3 of you to survive next week”.
In de tussentijd ging Frans de eerste put van de Sonnette uithangen, om daarna met Saranne wat te gaan wandelen.
Jolanda zou de rest gaan uithangen, op de voet gevolgd door Rodolphe en Harold.
De communicatie in de grot verliep prima, een beetje op zijn Frans, aanwijzingen met handen en voeten, en Jolanda voorop en Harold achteraan. Het gehoorapparaat van Rodolphe protesteerde tegen de vochtige omgeving en produceerde een steeds harder piepgeluid, wat bij Harold de indruk deed wekken alsof er een telefoon afging. Hij zat steeds om te kijken of zijn gsm ergens lag over te gaan…
’s Avonds werd de grot geëvalueerd, onder het genot van rochefort, speciaal kerstbier (gringelbel), wijn, en Paella. Ook was de kapotte auto en de pechhulp een dankbaar onderwerp van gesprek: “they are now trying to think of a way to persuade the lady f the Assurance to bring a rental car tomorrow”.
Er was altijd wel iemand stevig op z’n engels in het notitiboekje aan het pennen met Rodolphe over mogelijke toekomstige ondernemingen, over technieken, grotten in België en Frankrijk etc. En lenka bracht ook nog wat leven in de “brak” door telkens die ellendige tennisbal ergens bij iemand neer te leggen en dan op een afstandje te gaan aandacht trekken. Op de één of andere manier zag zij de nieuweling Rodolphe ook als een nieuw “slachtoffer”, overigens niet geheel tegen de zin van Rodolphe, die nota bene voor dierenarts studeert.
De volgende dag was de doorsteeek Avenir-Vialle gepland, maar helaas moesten Peter, Harold en Arend 70 km verderop de vervangauto gaan ophalen.
Rodolphe en Frans besloten nog een klein grotje te doen, de Chatiere. Deze grot was nog onbekend in ons groepje, het notitieboekje vermeldt: “Nobody of our group has ever done this cave. Don’t be too fast, I have a headache. What is in your bag, put it in my bag”. Duidelijk een voorbeeldige communicatie dus!
Terwijl Frans het koord ging uithangen, kon Jolanda bovenaan nog even een kleine check doen bij Rodolphe en hup, daar waren beiden verdwenen door het Kattegat. De één godverend, de ander lachend, maar misschien was dit laatste nog wel voorafgegaan door binnensmonds Frans geratel. Later kwamen ze terug in het kamp, onherkenbaar geschminkt met een lekker bruin grottenmoddermasker.
Het enigszins schoonmaken van de spullen kostte meer tijd dan de grot zelf!
We hebben nog een korte wandeling annex fotoshoot gemaakt en helaas was het toen weer tijd om de boel in te pakken.
Volgens Rodolphe slepen we veel te veel spullen mee (“as far as I see, for speleo you need a truck”), maar wij speleo’s houden van een gezellig kamp met het nodige droogje en natje. Alles moest ook weer naar buiten gedragen, waar is die goeie ouwe tijd gebleven toen we met de auto naar binnen konden rijden tot het kamp…...
2 Dagen waren omgevlogen, helaas voor sommigen zonder grotten, maar wel heel gezellig. Achteraf werd er gemijmerd over terug naar de oorsprong en neanderthalers en meer van dat soort heerlijke nostalgie. In elk geval voor herhaling vatbaar, zelfs als je de grotten inmiddels wel genoeg gezien hebt. Je kunt er leuke en lange wandelingen in de groeve maken, fotograferen, gezellig bij mekaar hokken in het kamp. En buiten de mergelgroeve bevinden zich natuurlijk ook nog heel wat leuke grotten.
In tegenstelling tot ons verblijf in de savonnieres in maart, toen met name Laurent het erg koud had in zowel het kamp als zijn zomerslaapzakje, en de rest zich gehuld had in ijslandtruien en donsjassen, hadden we nu een comfortabel knus kamp ingericht.
In het oude tochtvrije gedeelte van de groeve werd een inham volledig afgesloten met een meegebracht zeil, kaarsjes en anderhalve petromax zorgden voor verlichting en warmte en de donsjassen bleken helemaal niet meer nodig. (De halve petromax staat voor die van Frans die zo nu en dan aangemaakt werd, dan een enorme walm en vlammenmassa verspreidde en dan even lekker brandde. De conclusie van Frans was dat deze nog een beetje onderhoud nodig had..)
Omdat de doorsteek niet ging lukken vanwege de autoproblemen, wilde Frans toch even een kijkje bij de ingang nemen. Ik weet niet of hij na het lezen van de waarschuwing een volgende keer nog zo enthousiast aan die doorsteek wil beginnen…
Harold gaat komende Keigel een fotoserie presenteren van deze tocht!
