Vrtglavica, Slovenie 2012Door: Jolanda Spronck
Deelnemers: Peter Goossens, Charl Schaap, Jolanda Spronck, Harold van Ingen, Hans Deschuytter, Rodolphe Garcimore.
Ergens begin 2012 werd het idee geboren om misschien in de zomer weer eens naar Slovenie te gaan, en wel in het bijzonder naar de grot Vrtglavica in het uiterste noordwesten van Slovenie. De grot zou zich ergens op Monte Kanin bevinden, 643 meter diep zijn en de diepste enkele put in de wereld zijn.
Er werden contacten met Sloveense speleo´s gelegd en mondjesmaat druppelde de info binnen. Intussen gingen we op zoek naar geïnteresseerden om dit avontuur met ons te gaan ondernemen. En dat viel helaas tegen, er bleek weinig interesse. Hetzij de grot sprak niet aan, hetzij een week boven op een berg zonder bed, douche en biertje op zijn tijd, was toch niet wat men onder een speleovakantie verstond.
Al met al gingen we dus met een zestal op pad, waarvan er eentje vlak ervoor zijn sleutelbeen brak en een ander niet de ervaring of conditie had om in de grot af te dalen. We realiseerden ons maar al te goed dat deze groep te klein was om deze grot te gaan doen.
Want hoewel 643m helemaal niet zo diep is, was er reden genoeg om te twijfelen aan de haalbaarheid. Deze afdaling zou namelijk beginnen boven op een berg, waarbij je eerst maar eens die ingang moet zien te vinden en waar je vervolgens je kamp voor een week moet zien in te richten.
Dat laatste houdt dagenlange portage in om alle persoonlijke spullen, het kampeerspul, eten voor een week, speleospullen, al die koorden etc. etc. daar te krijgen. En dat moet uiteindelijk ook weer terug naar beneden.
Afgezien daarvan was de beschikbare informatie minimaal en leek het erop alsof niet eens zoveel groepen deze grot al gedaan hadden. Er werd ook gesteld dat de beste periode wellicht de winter of het vroege voorjaar zou zijn. In de zomer bestond namelijk de kans dat de ijsvorming langs de wanden bij de minste aanraking zou afbreken en de speleoloog eronder nogal in gevaar zou kunnen brengen. Daarentegen heb je in de winter en vroeg voorjaar niet de mogelijkheid om ter plekke te kamperen (sneeuw, veel te koud etc.), wat ook weer niet zo aantrekkelijk is. Bovenop dit alles kan het zomaar zijn dat de grot na zo’n 50 a 100 m gewoon afgesloten is door een grote ijs- en sneeuwprop!
Maar ach, wie niet waagt, die niet wint! Dus we vertrokken en hadden een geweldige week, vol met leuke en gezellige contacten met onze Sloveense collega’s waarmee we het kamp deelden en die daar aan het exploreren waren
veel zwaar bepakte wandelingen tussen een hut, het kamp en de auto’s; de nodige afdalingen in de grot die ons telkens maar mondjesmaat verder omlaag brachten; weer eens wat ervaring met spits slaan; lekker primitief kamperen bovenop een berg (je kunt best lang zonder een douche…) en veel lol.
Dat we de bodem bij lange na niet gehaald hebben, deert ons niet. We zijn een ervaring rijker en hebben nu heel wat meer kennis en informatie over dit geweldige gebied,
ruim 1100m diep. En last but not least, we hebben daarmee een beter plan hoe het volgend jaar terug te gaan. En dat gaan we zeker doen! Al is het alleen al om dat 100 meter koord te gaan zoeken dat ergens op die berg is verloren of “geleend”!
Op de bijeenkomst van oktober in de Aux Arcades zullen we een presentatie geven van deze tocht en in de eerstvolgende spelerpes komt een wat uitgebreider verhaal.
______________________________________________________
English version:
Somewhere at the beginning of 2012 the idea was born to maybe spent the next summer vacation in Slovenia again. Goal was the cave Vrtglavica in the north west of Slovenia. This cave, 643 meters deep, was supposed to be the world deepest single shaft and located on Monte Kanin.
We got in touch with some Slovenian cavers and slowly received some information. Meanwhile we started searching for others who were interested in joining us on this trip.
That appeared to be a bit disappointing, either the cave didn’t attract people, or they were not fond of spending a week on top of a mountain without a bed, shower, occasional beer. It just wasn’t what most would expect from a summer caving vacation.
In the end we went in a group of six, of which one broak his collar bone shortly before leaving and another lacked the experience and physical condition to descent in a cave like this. We realised that this group was too small to do this cave.
Because however 643 meters isn’t that deep, there was enough reason to doubt the possibility to reach the bottom of this particular cave, since the entrance was on top of a mountain, not reachable by car. The first objective was to even find the entrance, than to set up a camp for a week, including carrying all the personal stuff, camping stuff, food for a week, caving material and enough ropes etc. And at the end, all of this had to be carried down the mountain again…
Apart from all this the available information was not too much, it seemed like not so many groups had visited this cave. The period might not be the best, since in the winter or early spring there would be less danger of falling icicles. On the other hand during this period camping would not be possible or much harder. On top of all this there is always a possibility that the cave is closed by ice and snow at a depth of 50 to 100 meters.
But okay, if you don’t go, you’ll never know! So we went and had a great week, filled with nice encounters with our Slovenian colleagues with whom we shared their camp; a lot of heavy loaded walks between a hut, the camp and the cars; several descents in this cave which only slowly brought us deeper; a renewed experience in drilling anchors; cosey camping in a primitive way on top of a mountain (one can last quite long without a shower..) and a lot of fun in the group.
The fact that we didn’t reach the bottom, is not so important. We gained another experience and a lot more first hand knowledge and information about this wonderfull area. And last but not least, we now have a better plan for our next visit. And we plan to return, even if one of the purposes will be searching for the 100 meter rope that disappeared somewhere on this mountain!
During our next club meeting in October, we will present you with our impressions of this trip and in the next Spelerpes there will be a more detailed report.
