ARDECHE MEI 2013
Deelnemers:
Wouter van Impelen, Alfons van Impelen, Brecht Debor, Bart
Muytjens, Carine van Horssem, Peter Goossens en Jolanda Spronck.
De ene groep moest nog terugkomen uit de Jura/Doubs, toen
wij op weg gingen naar de Ardeche. En nu de volgende groep alweer in Mallorca
vertoeft, genieten wij nog na van een lekker weekje in de Ardeche.
Het weer was goed, het huisje was perfect, en de grotten
zoals altijd super mooi.
De meesten van onze groep waren nog niet in de ardeche
geweest, dus met de Belgische grotten in gedachten…
De Brechtjes (Brecht, Alfons en Wouter dus) hadden de grotten uitgezocht en hoewel we vol
goede moed zijn begonnen, bleek een week toch te kort om alles te doen
wat we ons hadden voorgenomen.
Qua grotten hebben we de Camélie, de Aven Noel, de doorsteek
Despeysse-st. Marcel en nog eens de st. Marcel gedaan.
De Aven Noel was goed voor een lange dagtocht van 12 uur, alle
gangen en niveaus zijn tot in detail bekeken.
De doorsteek Despeysse-st. Marcel werd een tocht van 8 uurtjes,
samen met Franse Ludovic en zijn vriendin Pascalline.
Bij de ingang kreeg Pasalline nog een spoedcursus afdalen.
Eenmaal in de grot, hebben Ludovic en
Jolanda haar naar beneden begeleid. Met wat aansporing (“attention ma coeur..”) en nog ergens een glijpartij
in het koord, heeft ze de doorsteek voltooid. Erg knap, voor een eerste grot!
Tussen het grotten door hebben Bart en Carien flink gewandeld
in de Vallée d’Ibie en in Avignon en omgeving.
Peter en Jolanda gingen op zoek naar de Dragonniere de Gaud,
de grot waar grotduiker Eric Establie zijn laatste duik gemaakt heeft, en de
Puit de Ronze, de gegraven puttenreeks waarmee men destijds probeerde bij een
droog stuk te komen in de hoop dat Establie hier levend en wel zou zitten.
Met nog in herinnering hoe we ruim 2 jaar geleden dagelijks
hebben meegeleefd met de beelden en berichten van de reddingsactie, de tragiek
van het uiteindelijke bericht dat Establie toch gestorven was, daarna de
pogingen om hem te bergen, was het een apart gevoel daar rond te lopen. Wat
hebben die speleo’s een werk verricht en een staaltje van solidariteit laten
zien!
Trouwens niet alleen de speleo’s, ook bijvoorbeeld de
omwonenden hebben enorm meegeholpen.
De Brechtjes gingen een stevige kayaktocht op de Ardeche
ondernemen, waarbij Brecht de sterkste kajakker bleek te zijn. Hij maakte er
een sport van om allerlei 2-persoons kajaks in zijn eentje in te halen, wat hem
ook nog regelmatig lukte ook. Geheel tegen het advies om telkens de binnenbocht
te nemen, met minder sterke stroming dus ook wat saai, zocht hij de
stroomversnellingen op. Dit leverde natuurlijk ook een keer een koud bad op.
Toen Brecht uiteindelijk als eerste aan de finish arriveerde,
bleek dat 23 minuten voor aankomst van de gebroeders van Impelen. Die fietsbenen
helpen blijkbaar met kajakken niet zoveel.
Na de kayak en wandeltocht werd op donderdagavond de
Despeysse gedesequipeerd, zodat we op vrijdagochtend allemaal met Hans nog even
via natuurlijke ingang wat moois konden gaan bekijken in de Saint Marcel. Er werd
met de dobbelsteen gegooid om te zien wie erin zouden gaan. Raar eigenlijk dat
niemand in de rij staat om die putten nog even af te dalen…Brecht en Wouter waren
uiteindelijk de uitverkorenen (of de pineut?) en dus reden we na een snelle
pasta met z’n vijven naar de grot. De anderen kletsen de tijd vol en starten
ook nog een kampvuurtje om de tijd te doden.
Voor de laatste grot volgden we Hans naar de natuurlijke
ingang van de st Marcel. Hans scheurde omlaag over het landweggetje, in zijn
“grottenautootje met crossbanden”; Peter sukkelde er wat rustiger achter aan,
en Barts bolide raakte weer eens een paar keer de bodem. Bij zijn volgende
bezoek aan de garage zal hij wel opmerkingen krijgen over de gedeukte gastank!
’s Middags werd er nog wat aan sightseeing gedaan en liepen Peter en de Brechtjes omhoog naar de ingang van de grotte Chauvet. Jolanda, die met gesloten ramen vanwege de
opgekomen wind, lekker even in de auto bleef relaxen, hoorde op enig moment
Peter vanaf de rotswand de naam van Lenka brullen en ja hoor, daar kwam het
mormel doodleuk in haar eentje uppie aangehuppeld. Ook zij wilde blijkbaar wel effe
relaxen…
Overigens was het een weekje vol met allerlei
bijna-ongelukken, Peter heeft meerdere keren met achteruit rijden bij het
huisje zijn dode hoek opgezocht (eenmaal werd de auto van de beheerder
aangetikt) maar uiteindelijk was het Alfons die Brechts auto tegen het muurtje
parkeerde (je moet ook niet gas geven als het ding nog in zijn achteruit staat!).
Brecht was er even heel stil van, maar ja, Brecht is
natuurlijk altijd al een vrij stille, dus of dit nu kwam door de schade aan
zijn achterbumper? Later reageerde hij op de vraag of hij al bekomen was van die
schade, met “welke schade?”. De vriendschap had dus geen krassen opgelopen,
alleen de bumper van de auto.
Tja, en dan is het weer voorbij, na een paar leuke
grottochten, ontspanning tussendoor; gezellige avonden met goeie discussies
over wielrennen en Epo, de vraag of we nu wel of niet in een democratie leven,
wie heeft de macht in handen en zijn de mensen volgzaam als schapen of maken ze
keuzes (en welke?); is iets waarvan de gestelde werking niet wetenschappelijk
bewezen is ook wetenschappelijk bewezen niet te zullen werken?
Een zeer lage vleesconsumptie in een groep van 7 met 5 vegetariërs (een
ongekende ervaring);
en een laag alcoholgehalte want de meeste meegenomen drank
voor de eerste dagen ging gewoon weer mee naar huis. Hebben we het gemist?
Eigenlijk niet.
Er zijn ook nieuwe plannen gesmeed voor vervolgtochten naar
allerlei boven- en ondergrondse oorden. En natuurlijk zijn er ook wat foto’s en
filmpjes gemaakt, hoewel Peter zich stevig heeft ingehouden, misschien omdat de
flitsers niet altijd zo goed werkten…
Speciaal bedankje voor Carine, die ons ’s avonds na het
grotten regelmatig trakteerde op een heerlijke maaltijd. En dit ondanks het
feit dat het zoals gewoonlijk zelden lukte om op de afgesproken tijd terug in
het huisje te komen (soms had de pastis bij Hans daar iets mee te maken..).
Kortom, een superweek in de altijd leuke Ardeche!
p.s. de Salamandre bleek volledig omheind door een groot
hekwerk inclusief een bordje dat het voor speleo’s verboden was tijdens de
werkzaamheden. Dat vroeg natuurlijk om een nader onderzoek, geen hekwerk houdt
ons tegen! Wel helaas een beheerder die onze auto’s gespot had en nogal pissig
aan kwam lopen (“het zijn altijd Nederlanders en Belgen die het verbod aan hun
laars lappen”). Na wat gepraat, gelukkig hadden we nog geen speleospullen aan,
werd hij wat vriendelijker en heeft hij ons richting de Camélie gestuurd. De
Grand Salamandre wordt dus toeristisch…
